انسان به طور معمول روزانه به ميزان 3 تا 5 ميلي‌گرم در ليتر فلورين دريافت مي نمايد که تا حدود 3 ميلي‌گرم ممکن است توسط غذاهاي مختلف تأمين شود. اما اين ميزان با توجه به رژيم غذايي و شيمي خاک محلي که محصولات بر روي آن مي‌رويند، مي‌تواند متغير باشد.
فلورين در جلوگيري از پوسيدگي دندان و کاهش بيماريهاي دهان و دندان مؤثر بوده و باعث استحکام دندان‌ها و نيز استخوان‌ها مي‌شود. دندان‌ها و استخوان‌ها از ترکيب کاني‌هاي فسفات کلسيم, نظير آپاتيت تشکيل شده‌اند. ورود و دخالت فلورين در داخل بلورهاي ساختماني تشکيل دهنده آپاتيت، باعث کاهش حلاليت و افزايش سختي آن مي‌شود و بالطبع افزايش مقاومت در برابر پوسيدگي دندان‌ها و پوکي استخوان را به دنبال دارد. به همين علت در تهيه خميردندان و نيز دهانشويه بکار مي‌رود.
با اين همه استفاده بيش از حد فلورين نيز اثرات سوء جانبي به دنبال خواهد داشت. در مناطقي که آب‌هاي طبيعي به طور معمولي داراي ميزان بالايي از فلورين هستند و در نتيجه ميزان دريافت آن به دو تا هشت برابر ميزان طبيعي افزايش مي‌يابد، لکه‌هاي سياه و تيره رنگي روي دندان‌ها ديده مي‌شود. در اين حال، دندان‌ها مقاومت بيشتري نسبت به پوسيدگي نشان مي‌دهند هر چند که اين لکه ها تنها سبب عدم زيبايي دندان‌ها مي‌شوند، اما موضوع مهم‌تر در دريافت ميزان‌هاي بسيار بالاي فلورين است (بيست تا چهل برابر طبيعي) که موجب توسعه غيرطبيعي و سختي استخوان‌ها (Bone Selerosis) و کلسيتي شدن ليگامنت‌ها (بيماري فلوروزيس) مي‌شود.
